Bir zamanlar, Rockalot Krallığı’nda…
Herald Kulesinde oturdu, Tanrıların Kuyusu’na bakıyordu ve Rockalot kuşatmasının ondan önce oynadığı sesi izliyordu. Bu noktaya gelmek için zaman ve ince prodding sürmüştü. Kılık değiştirmiş, hem şövalyelere hem de canavarlara sızarak birbirlerini savaş alevlerini körüklemek için nefretlerine teşvik etmişti. Şövalyeler duvarlarındaki ve kapılarındaki canavarlara karşı savaştılar, okçular okları gökyüzüne doğru yürüdüler. Büyücünün büyüsü havada süzülürken, ejderhanın ateşi dünyayı çarptı.
“Her şey plana göre,” dedi Herald. Su havuzundan uzaklaştı. Taç kafasına çarpık oturdu. Bir yüzük parmağında koyu mor bir parıltıyla parlıyordu.
Karanlık Lord, yıllar önce, bir zamanlar Rockalot tahtına oturduğunu hatırladı. İsyan edene kadar Krallığın hükümdarı olmuştu. Şövalyeleri ona karşı döndü ve onu uzaklaştırdı.
İzlemişlerdi ve o kader gecesi, Karanlık Lord ölüme terk edilmişti, kanı dünyayı lekeliyordu.
Bittiğini düşünüyorlardı.
Onu unuttular.
Oysa Karanlık Lord hayatta kalmıştı. Kendisine karanlık bir güç konuşmuştu, ona devam etmesini ve onun ne olduğunu geri almasını sağlayacak gücü teklif etmişti. Yakında yeniden doğacak Herald’a yeni bir çağ açılmıştı. Ona uyuyan bir güç gösterdiler. Hak iddia edebileceği bir güç.
Metallophobia.
Herald, Krallığın sınırlarının ötesine geçerken, bu fısıldayan gücü elinde tutan hazineyi ararken aylarca dönmüştü. Sonunda buldu.
Kulesinin balkonuna adım attı, Herald elini havaya kaldırdı, halka fırtına çağrısı sırasında mor ışıklı bir fener gönderdi. Rockalot’ta uzakta olanlar bile, gökleri deldiğinde ışığı görebiliyordu.
“Metallophobia Cometh!”
Büyü, Rockalot’a doğru şimşek çakması gibi bulutların arasında çarpıştı. Wreathcrafter’ın gardiyanları, büyünün çarpmasıyla alevlendi, ancak onlar için çok fazlaydı. Karanlık dalları, şövalyelerin ordularına ve onlardan gölgeler alarak çekti. Kahramanların çarpık ve karanlık alaycıları her iki taraftan da şekillenmeye başladı. Metallophobia’nın gücüyle çarpık ayna yansımasıydı. Canlı kabuslar duman ve gölgelerden, çalınan resimlerdeki bedenlere verilen şeytanlardan oluşuyordu.
Sabah Paladin tökezledi ve sihir onların içinden geçerken düştü. Gadgeteer Killer J., kısa süre sonra doppelganger’in sersemlemiş kahkahası, keskin dişleri ve gözleri zayıf olanları istemeye zorlayan çirkin bir palyaço ile birlikte gelen acı veren bir çığlık attı. İntikam Şövalyesi, Dirt Devil, Peacemaker ve hatta Wreathcrafter, savaş alanında yıkanırken karanlık güce karşı koyamadı.
Yaşlardan ve henüz gelmemiş olanlardan gelen kahramanların yansımaları diğerleri arasında duruyordu. Ölümlülerin kalplerinden kopan kabuslar, tek efendilerinin hizmetinde duruyordu: The Herald.
Mavi alevler yayan bir yaba olan kırmızı bir araç, kendisini tehlikeye attı. Alevler, dünyanın en sıcak uçaklarından çekilmiş bir Dirt Demon’u aştı. Gerçek şeytan bu şeytan etrafında zayıf görünüyordu; dev eller portallardan uzanırken, cevherleri kaptı ve geldiği yerden yere şövalyeleri geri getirdi.
Vampir, zarif bir kırmızı ve mor makinede koşuyordu, bir ışık şövalyesinin çarpık yansıması. Etrafındaki güneşi eğdi, istediği gibi bükerek makinasına dokunmasına izin vermedi ve onu ileri taşımak için kanatlar oluşturdu. Sonra bir yarasa izi geldi.
Sabah Paladin’i bile yozlaşmış halini görmenin haksızlığından korunmadı. Gölgeler onunla birleşip, ejderhayı daha iyi bir yere çekerek makinasının alayına soktu. Gururlu beyaz ve altın rengine büründüğü yerde, bu mimik bir mumya gibi etrafına dokunmuş, etrafına sarılmıştır. Paladin sabah ışığıyla parlarken, kopyası ölüm izini taşıyordu.
Herald gülmeye başladı, ses kulesinin taşlarından yankılandı. Yakında, hem şövalyeler hem de canavarlar dizleri ona doğru bükeceklerdi. Bir kez daha hükmedecek.
“Gel ve beni yakala,” dedi Herald, alay hareketini düşmanlarına taşıyan sihir.